Zeldzaam mos. Dat is wat er inmiddels groeit tussen de groeven van de roltrap op perron 7a van ons eigen Oeteldonk Centraal. “Laat ’t d’n Peer nie heure!” hoor ik ons mam chagrijnig mompelen. Het zal een symbolisch gebaar zijn van de stationsknecht. Want het kan toch zeker geen toeval zijn dat naast die roltrap, ook de onderhandelingen in Den Haag volledig vastliepen op 7 juli jl.?
Hoe dan ook, het betekende het einde van Rutte 4. En tevens de doodsteek voor versie 5, 6 of (hou op met me) Rutte 7.
Nee. Frisse wind zal er waaien. Want de ene na de andere doorgewinterde filantroop hing zijn regeringsdas aan de wilgen. En zoals het zojuist zelf bedachte- maar nu al legendarische gezegde luidt: “Waar gevallen wordt, wordt opgestaan.”
Het is – om Caroline (Lees: Cerolijn) van der Plas te citeren – tijd voor de ‘gewone’ mens. Voor die hardwerkende Mbo’er. Voor de rij-instructeurs. Voor de mensen die liever hun hele leven de wereld rondreizen op kosten van de staat zonder (een enkele Instagram pagina daargelaten) echt iets bij te dragen aan de samenleving. Het is aan hen om die elitaire Haagse bubbel lek te prikken. Met of zonder artillerie. De boel uit het slop. En dat hoef je deze doeners geen tweede keer te zeggen. Want zonder bestuur, wordt het al gauw een zooitje.
En Cerolijns gebeden zijn gehoord. Want niet alleen in Den Haag slaat de roep om doeners aan, ook in Oeteldonk is het besef kennelijk doorgesijpeld. Want er dienen zich, voor onze eigen bestuursverkiezingen aankomend weekend, ook twee rasechte doeners aan. Niet geheel toevallig een rij-instructeur en een wereldreiziger. Zonder enig medeweten van de zittende orde (anders gezegd; op eigen initiatief) sprongen zij voor zichzelf op de bres met een heuse verkiezingscampagne.
“Als het anders kan, dan moet het anders.” preekt van Berlo als we hem vragen naar zijn motivatie om zich verkiesbaar te stellen. En daar is net zoveel diepgang in te ontdekken als in de leus op zijn campagneposter ‘Waarom ik? Waarom nie?!’. En eerlijk is eerlijk, daar is geen speld tussen te krijgen. Het zou voor van Berlo zijn debuut betekenen in het bestuur. En hij is daarmee tevens de voorlaatste zonder bestuurservaring (los van zijn functie als rij-instructeur, uiteraard). “Er kan er maar een de voorlaatste zijn.” Dooddoenerd van Berlo vrolijk door. Dat belooft wat!
De tweede kandidaat schitterde de afgelopen jaren in afwezigheid. Te druk met het ontwijken van lokale pizzeria’s. En dan beland je kennelijk al snel in een of andere quinoa-tent in Chili, Argentinië, Nieuw-Zeeland of Indonesië. Thomas (met zo’n aanstellerig half internationaals accent) over zijn kandidaatschap: “Als je de wereld over travelled, kom je er vanzelf achter wat really matters. En what niet. En also which pose het beste bevalt als je op de top van de zoveelste berg stand. Well, you know, ik ben er in ieder geval achter dat working niks voor mij is. En die vrijheid gun ik everybody.” Hoe hij daar als veurzitter invulling aan zal geven wist hij zelf ook nog niet. “Je leert ook met de day te leven en niet zover vooruit te looking. So, I see wel.”
9 september, laat op de avond zullen exitpolls boekdelen spreken. Maar het lijkt ons sterk dat – na deze briljante inspanning om verkozen te worden – deze twee het niet tot het bestuur schoppen. En anders kunnen ze altijd nog aan de slag op perron 7a.
U hoort nog van ons.